2014: Let's all have a Butterfly Ball!! Happy New Year

Everybody's got to live together
All the people got to understand
So, love your neighbour
Like you love your brother
Come on and join the band

Well, all you need is love and understanding
Ring the bell and let the people know
We're so happy and we're celebrating
Come on and let your feelings show

Love is all, well love is all
Love is all, cant you hear the call
Oh, love is all you need
Love is all you need at the Butterfly Ball

Ain't you happy that we're all together
At the ball in nature's countryside
And although we're wearing different faces
Nobody wants to hide

Love is all and love is all and
It's easy, yes it's so easy
At the Butterfly Ball where love is all
And it's so easy

All you need is love and understanding
Ring the bell and let the people know
We're so happy and we're celebrating
Let your feelings show

Love is all, yes love is all at the Butterfly Ball
Love is big, love is small
Love is free, love is all
At the Butterfly Ball

When you're back's to the wall
When you;re starting to fall
You got something to lean on
Love is everything

It can make you sing at the Butterfly Ball
Love is all, I say love is all, yes love is all
At the Butterfly Ball

(Roger Glover, songtekst "Love is all")

Ons waarachtig geluk

De afgelopen jaren is er steeds meer behoefte aan waarachtigheid. Wij willen dichter bij de zuiverheid, puurheid van zaken staan. Woorden als transparant, open communicatie, puur, authentiek of eerlijk duiden daarop. Maatschappelijke structuren worden ter discussie gesteld door openheid van zaken te eisen; daarbij verzetten wij ons steeds openlijker en feller tegen leugens en bedrog. Natuurbehoud begint een groter goed te worden en ook met de bereiding van ons eten willen wij de oorspronkelijke smaak en werking behouden. Dat doen wij goed. Het lijkt steeds meer onderdeel van onze structuren te worden. Daarmee is de tijd aangebroken om naar ons eigen handelen te gaan kijken.

Hoe waarachtig is ons eigen handelen? In hoeverre laten wij ons leiden door onze werkelijke behoeften en dromen, met andere woorden zijn wij nu waarachtig gelukkig? Ik zie om mij heen de overtuiging dat wij gelukkig worden bij een goed inkomen, een goede baan, om de promotie, een auto, een huis en goed presterende kinderen op school. Wij staan daarmee nog ver van ons waarachtig geluk. Iemand zei mij dat ieder mens erkenning nodig heeft om gelukkig te zijn en dit niet zonder enige vorm van macht en status zal krijgen. Natuurlijk zie ik ook dat iemand gelukkig is als zijn presentatie goed is gegaan en hij de promotie heeft gehad. Waarom blijf ik dan zeggen dat wij nog ver van ons waarachtig geluk staan? Omdat na de euforie van de promotie de angst ontstaat over het mogelijke verlies van die baan. De presentatie wordt opgevolgd door de volgende wedstrijd die gewonnen moet worden en gepaard gaat met zorg, stress, twijfel en angst voor afwijzing. En zo leven wij voort. Het feit dat de meesten van ons dan denken, dat dit er nu eenmaal bij hoort bevestigd hoe ver wij nog van ons waarachtig geluk afstaan.

Denk nu eens aan de momenten van puur geluk. Iedereen heeft ze. Het mooie van deze momenten is, dat als je er nu aan denkt, je er nog steeds gelukkig van wordt. Wat is kenmerkend voor deze momenten? Je ervaart liefde/genegenheid, verbinding of eenheid. Je omschrijft ze als een heel intiem gevoel, dat jij met jezelf hebt ervaren. Je hebt daarbij niemand nodig gehad, die je volgde, die je erkenning gaf. Deze momenten van geluk ontstonden in jouzelf en zonder dat er enige vorm van macht of status aan de orde was.

Dus hoe waarachtig gelukkig zijn wij nou met de promotie en het huis? Het is een hardnekkige illusie die in schril contrast staat met ons streven de waarachtigheid van andere zaken naar boven te krijgen. Het houdt ons hierin ook tegen. Het wordt tijd om de illusie bloot te leggen en langzaam in te zien, dat niet ons ego en dus status en macht, maar de harmonie en verbondenheid die wij allemaal in ons hebben tot waarachtig geluk leidt.

De illusie ontmaskerd
Het ontmaskeren van de illusie is onze grootste uitdaging. Wij moeten ons ego loslaten waardoor wij kwetsbaar worden. Dat vraagt vertrouwen in jezelf en de mensen om je heen. Dat is lastig. Om dit vertrouwen te krijgen, zullen wij verantwoordelijkheid moeten nemen voor ons handelen en de keuzes die wij maken. Nu houden wij in onze individualistische maatschappij slechts rekening met onszelf en eventueel ons gezin. De verantwoordelijkheid waar ik het over heb reikt vele malen verder. Dit gaat over rekenschap geven van de impact van jouw keuze of handelen op de medemens. Het gaat over de hand reiken als je ziet dat iemand omvalt. Het gaat over willen ontdekken wat jou waarachtig gelukkig maakt. Het gaat over het bewust maken van keuzes in het streven naar dit geluk.

Onze binnen- en buitenkant

Stel dat wij bestaan uit twee delen: een binnenkant en een buitenkant.
Onze buitenkant wordt geleid door macht en status. Deze kent angst, wantrouwen en kortstondige momenten van geluk. In onze benadering van de ander voelen wij ons meer of minder dan de ander. Het is gericht op persoonlijk gewin, in termen van bezit, erkenning, status, eigen wil opleggen.

De binnenkant wordt geleid door liefde en harmonie. Zij kent vertrouwen, eerbied en een intense beleving van emoties. Wij benaderen de ander vanuit gelijkwaardigheid. Ons handelen is zelfbewust. Wij weten wat voor ons waarachtig geluk is en streven dit na in harmonie met en eerbied voor onze omgeving.

Het handelen van jou en mij komt voort uit beide delen. Om de illusie te ontmaskeren is het belangrijk te herkennen wanneer je handelt vanuit je buiten of -binnenkant. Hang daar geen waardeoordeel aan, wees mild voor jezelf! Het gaat om de bewustwording en de beleving van beide kanten. Als je daar meer gevoel bij hebt, wordt het tijd je af te vragen wat beide kanten jou opleveren in termen van waarachtig geluk. Ook nu gaat het om jouw bewustwording.
De volgende stap is hetzelfde te herkennen, maar dan bij mensen in jouw omgeving. Deze is lastiger. In het herkenningsproces bij jezelf heb je namelijk gebruik gemaakt van je gevoel. Bij anderen interpreteer je hun intenties. Let erop dat jouw interpretatie wordt beïnvloed door je eigen buitenkant! Toets dit bij jezelf of toets jouw bevinding bij de ander. Ook nu is de kunst niet te veroordelen. Het bewust worden van jouw binnen en –buitenkant en die van jouw omgeving leidt automatisch tot inzichten in wat waarachtig geluk voor jou is. Het maakt dat je zaken meer relativeert en wellicht milder de wereld in kijkt.

Ieder mens streeft naar waarachtig geluk
Het proces dat ik tot nu toe heb doorlopen om mijn illusie te ontmaskeren is intensief geweest en heeft tijd nodig. Het heeft mij het zelfbewustzijn gegeven waar ik werkelijk voor sta. Tegelijkertijd worstel ik met mijn buitenkant. Na het kortstondige geluksmoment van de illusie, word ik mij bewust van het gevoel van eenzaamheid daarbinnen. Dit bewustzijn is genadeloos. De kracht hiervan en de ervaring van waarachtig geluk, geeft mij de wil om iedere keer weer naar mijn binnenkant te gaan. Het heeft mij veel dichter bij mijzelf gebracht, dat maakt mijn lever intenser en voller. Dat is niet altijd even makkelijk. De overtuiging dat wij allemaal (bewust of onbewust) naar waarachtig geluk streven en wij dit nodig hebben om onszelf als mens verder te ontwikkelen, geeft mij de moed mijn illusie te ontmaskeren en waarachtig in het leven te willen staan.

Zelf (s) turende teams

Eigen regie is een veel voorkomend begrip. Logisch, in het tijdperk der mogelijkheden. Zelfsturende teams sluit hierbij aan en zijn mijns inziens cruciaal voor organisaties om de noodzakelijke slagkracht te ontwikkelen en te behouden.  

Zelfsturende teams
Door de welvaart en technologische ontwikkeling hebben wij inmiddels de intelligentie, de techniek en de mindset om zelfsturend te kunnen zijn.
Een zelfsturend team wordt resultaat gericht aangestuurd en krijgt als team de verantwoordelijkheid en middelen toegewezen om dit resultaat te behalen. Het vraagt van het team als collectief te denken en handelen en rekenschap te geven van de overall doelen van de organisatie.

Invoering en onderhouden van zelfsturende teams vraagt iets van mens en organisatie. In praktijk zie ik dat wij met name actief aan de slag gaan met het aanpassen van structuur en besturingssystemen. De mens krijgt aandacht in de vorm van cognitieve vaardigheidstrainingen en eventueel nog teambuilding. Een behoorlijke investering die zich zou terugverdienen ware het niet, dat na verloop van tijd de teams uit elkaar vallen of als losse eenheden opereren en de verbinding met de organisatie verliezen. Resultaat: team en/of individu en organisatie zien elkaar als een belemmering, het gevecht om de macht leidt tot inefficiëntie en verlamt de organisatie. In plaats van een zelfsturend team, ontstaat een team dat zich blindstaart op het halen van haar gelijk. Een zelf-turend team.

Deze verschuiving kent vele oorzaken. Het ontbreken van vertrouwen is daar 1 van. Vertrouwen ontstaat enerzijds door de wisselwerking tussen individu en zijn omgeving. Anderzijds ontstaat vertrouwen door persoonlijk bewustzijn. En daar wordt in praktijk te weinig aandacht aan besteed.

Persoonlijk bewustzijn
Een team komt in een zelfsturende flow door het vrijkomen van zowel individuele als -collectieve energie. De individuele energie komt vrij als je lekker in je vel zit. Wanneer zit jij lekker in je vel? Als je overtuigd bent van je eigen kunnen en tevreden bent met jezelf en daarmee dus je minder sterke kanten accepteert. Hierdoor weet je wat je nodig hebt om je talenten te versterken en je minder sterke kanten op te vangen. Door dit bewustzijn en deze acceptatie, heb je minder angst om tekort te schieten. Hierdoor is de drang om jezelf te bewijzen en in de verdediging of aanval te schieten veel minder aanwezig. Als je dan vervolgens ook in een omgeving zit waar jij jouw talenten ten volle kan inzetten, kom je uiteindelijk in een zelfsturende flow. Deze balans is het fundament voor het individu om zich te durven verbinden aan een collectief. Het collectief dat dan ontstaat is een team, waarin de individuen vanuit hun eigen kracht zich kwetsbaar durven op te stellen om het teambelang te dienen. Door deze bewuste verbinding van ieder individu, komt er collectieve energie vrij en ontstaat een duurzaam zelfsturend team, dat bereid is ten dienste van het organisatie belang te handelen.

Wat ik in praktijk zie, is dat ons doen vaak veraf staat van wie wij zijn. Door macht en status kiezen wij voor een baan of een organisatie die minder bij ons past. Velen van ons hebben hun gedrag aangepast aan wat hij denkt dat van hem wordt verwacht. Hierdoor zijn wij minder onszelf en komen onze talenten minder goed en zichtbaar uit de verf. De angst om te falen is vaak aanwezig en wij schieten daardoor te vaak in de verdediging of aanval. Kortom, het fundament dat leidt tot verbinding met het collectief, ontbreekt. Om dit toch te creëren is de focus vaak op het trainen van sociale vaardigheden in de vorm van communicatietrainingen. Dit is symptoom bestrijding!
Beter is om aandacht te besteden aan de vraag of, hoe wij doen, overeenkomt met wie wij zijn.

Wisselwerking individu en omgeving
Terug naar de zelfsturende teams. Het collectief staat hierin centraal en wordt gevormd door de afzonderlijke individuen. Als die zich allemaal aangepast gedragen, dan zal er een cultuur ontstaan waar het individu onvoldoende tot zijn recht komt. Het gevolg is dat hij zich hierdoor uiteindelijk niet zal conformeren aan het collectief; aan de buitenkant lijkt het in eerste instantie een hechte groep  te zijn, maar zodra het team in zwaar weer komt valt het gegarandeerd uiteen.
Wanneer individuen zich bewust zijn van hun eigen waarden en talenten dan zullen zij zich bewust conformeren aan een set groepswaarden waarin zij zichzelf kunnen her- en erkennen. De verbinding die daardoor ontstaat is veel hechter en constructiever. Het individu zal onvoorwaardelijk aan het collectief willen bijdragen. Dit zijn de teams die ook in slecht weer zelfsturend blijven.

Nieuwsgierig

Ik kijk uit mijn raam en ik zie de keurig afgebakende tuintjes onder mij liggen. Het geeft mij een beklemmend gevoel en ik denk aan mijn vrij zijn, mijn vrijheid. In mijn werk kom ik die afbakening ook tegen, maar dan op een andere manier: wij tegen hen. Ook dat geeft mij een beklemmend gevoel en ik denk aan jullie vrij zijn, jullie vrijheid.
Iedereen wil vrij zijn: doen wat hij wil, gaan waar hij wil, weten wat hij wil, zijn wie hij wil zijn. De vooruitgang heeft onze vrijheid allang mogelijk gemaakt. Onze tuintjes denkwijze maakt dat wij dit nog niet zijn. Dat leidt tot verkramping, stagnatie en verwijdering.

Om vrij te kunnen zijn, is het van belang, dat je weet wat je wilt. Dat is wat anders dan weten welke baan je wilt, of in welke auto je wilt rijden. Want als wij die eenmaal hebben, dan voelen wij ons nog steeds niet vrij, maar gevangen in onze gouden kooi. Vrij zijn is weten waar je voor staat en hiernaar handelen. Om dit te kunnen ontdekken is nieuwsgierig zijn een vereiste. Niet alleen in jezelf, maar ook in je omgeving. Nieuwsgierig zijn is oordeelloos, open, belangstellend, is uitproberen, kwetsbaar opstellen. Kinderen zetten deze nieuwsgierigheid in om mogelijkheden te ontdekken. Daar kunnen wij van leren! Wat gebeurt er als je een groep kinderen bij elkaar zet? Zij blijven elkaar eerst een tijdje observeren en voelen elkaar aan, oordeelloos. Dan gaan zij hun omgeving ontdekken, pakken dingen op en proberen het uit. Vervolgens integreren ze beiden: ze bieden de dingen aan vanuit hun kwetsbaarheid en observeren met grote belangstelling, wat de ander ermee doet. Dan pakken zij het weer over, doen het na en voegen daar nog iets van zichzelf aan toe. Instinctief voelen zij aan dat zij elkaar nodig hebben om alle mogelijkheden te ontdekken. De nieuwsgierigheid verbind hun en er ontstaat eenheid: spelende kinderen, die samen ontdekken en langzaam een persoon worden. Oordeelloos, kwetsbaar, met aandacht en belangstelling voor elkaar. De eenheid zorgt ervoor dat er versnelling ontstaat in hun persoonlijke ontdekkingsreis. Het zorgt er ook voor dat zij meeliften op elkaars ontdekking en daardoor beschikken over meer mogelijkheden.

Volwassenen zijn niet meer nieuwsgierig. In dit tijdperk waar ontwikkeling in hoog tempo nieuwe producten en andere werkmethoden voortbrengt, kan je het als individu alleen bijhouden als je nieuwsgierig bent. De enige constante factor in dit tijdperk is de verandering. Meestal reageren wij veroordelend op een verandering en sluiten wij ons af. De hekken om ons tuintje worden nog weer wat hoger. Evenzo als je op je werk problemen hebt met een collega, een target niet haalt of het niet eens bent met de bedrijfsvoering. Vaak nemen wij aan dat het aan de ander ligt. Hoe zou het zijn als wij ons eerst nieuwsgierig afvragen waarom die collega dat doet, waarom het dilemma of de bedrijfsvoering jou zo stoort? Hoe zou het zijn als je de tijd neemt en je nieuwsgierig afvraagt wat je dan zou willen? Hoe zou het zijn als je je afvraagt wat jij er aan kan doen om dat te bereiken? Kortom, hoe zou het zijn als wij het tuinhek zouden openzetten?

Om als organisatie de mogelijkheden te kunnen blijven benutten, is het niet alleen van belang om de marktontwikkeling te volgen. Het vraagt ook een cultuur waarin gestimuleerd wordt nieuwsgierig te zijn. Als de organisatie als verzuilde entiteit opereert kan zij de snelheid van verandering en de hoeveelheid mogelijkheden niet bijhouden. De suboptimalisatie en inefficiëntie snijdt in het huidige tijdperk, vele malen dieper in het vlees. Voor organisaties is het inmiddels dus ook van cruciaal belang afscheid te nemen van het tuintjes denken en een cultuur van nieuwsgierigheid te manifesteren. In een dergelijke cultuur zoeken afdelingen elkaar op en delen ze ervaringen, waardoor mogelijkheden vaker en sneller worden benut.

Kinderen laten zien dat de mens gericht is op vooruitgang. Dat is onze primaire drijfveer vanuit een basale overlevingsdrang. Ons individuele vermogen om de huidige vooruitgang in volle omvang te zien of te benutten, is te beperkt. Dat is een fenomeen van het huidige tijdperk. Ik denk dat wij dat inmiddels instinctief aanvoelen en als bedreigend ervaren. Onze reactie is om dan maar te beschermen wat wij hebben. Tegelijkertijd blijft de wens bestaan om de vooruitgang wel in haar volle omvang te kunnen benutten. Dat geeft ons namelijk de gewenste vrijheid. Het afschermen en de verloren nieuwsgierigheid versterkt onze beperking en leidt ertoe dat wij nog minder grip krijgen op de vooruitgang. In plaats van de ander weg te duwen, hebben wij de ander juist nodig om onze individuele vrijheid te realiseren. Alleen samen, vanuit nieuwsgierigheid en daarmee eenheid, heffen wij onze beperking op en vinden onze individuele vrijheid.

Je hoeft niet nieuwsgierig te zijn, om nieuwsgierig te doen! Dus breek het tuinhek af en kijk de wijde wereld in.

Van baan naar -werkgarantie

Wij consumenten willen maatwerk. Met andere woorden, wat beschikbaar is moet in maatwerk geleverd kunnen worden. Kleur, toon en grootte, het moet precies aan onze wensen voldoen. Tel daarbij op dat onze wensen snel veranderen en je begrijpt dat iedere organisatie constant in beweging is om te voldoen aan onze behoefte. Als organisatie moet je dus buitengewoon alert en slagvaardig kunnen handelen. Wij, werknemers, moeten dus buitengewoon alert en slagvaardig zijn! In deze dynamiek past geen baan-garantie meer, maar werk-garantie.

Werk garantie

Bij werkgarantie zijn functie profielen geen statisch maar een dynamisch begrip, is een specialisatie goed, mits je bereidt bent zeer up to date te blijven qua kennis en kunde en je kennis gebied hier en daar op te rekken, is het werk minder tijds- en plaatsgebonden, maar meer vraag-en aanbod gebonden. Als jij bereidt bent om dit maatwerk te leveren als werknemer, dan heb jij gegarandeerd werk bij 1 en hetzelfde bedrijf of een ander bedrijf.

Welk maatwerk lever jij de organisatie? Ben jij bezig met de organisatie behoefte? Vraag jij jezelf af, welke opleiding je het beste kan volgen, rekening houdend met de strategie van de organisatie? Jij bent er bij gebaat als de organisatie goed draait en je kunt blijven werken. De organisatie is er bij gebaat dat jij het maatwerk levert dat op dat moment nodig is om goed te kunnen draaien. Let op: om positie op de arbeidsmarkt te behouden, zul je dus bereid moeten zijn om maatwerk te leveren en de kennis en kunde op het juiste moment moeten kunnen bieden!

Waar wij met alles in control zijn, zijn wij dat niet als het gaat om onze loopbaan. Wij willen de vrijheid om alles naar onze eigen wensen in te vullen. Wij weten dan precies wat wij kunnen en willen en plannen dat ook nog zo goed, dat alles op tijd beschikbaar is. Wat gebeurt er dan toch als het om onze loopbaan gaat? Dan kijken wij ineens naar de werkgever en vinden wij dat die het voor ons moet regelen. Hoe kan een organisatie goed draaien als jij niet weet waar je voor staat en wat jij de organisatie te bieden hebt. Jij bent onderdeel van die organisatie en je kunt dit blijven, als je alert en slagvaardig meebeweegt met de organisatie. Net als met alle andere zaken, kan jij je eigen werk garantie regisseren! Pak die mogelijkheid en gebruik de aangeboden middelen. Wij lopen nu achter de feiten aan als het gaat om het pakken van deze regie. Dat vraagt namelijk van jou dat je weet wat er op jouw afdeling nodig is aan kennis en kunde en dat je de regie pakt om deze te kunnen leveren. Het vraagt aan jou dat je met je manager in gesprek gaat over jouw ontwikkeling én die van de organisatie. Het vraagt dat je het initiatief neemt en investeert in jouw persoonlijke ontwikkeling. Dit geldt voor iedereen, jong en oud! Het afwachten totdat iemand voor jou gaat zorgen is niet meer van deze tijd, want dan geef je de regie uit handen en dat willen wij niet meer, toch?!

Het tijdperk der Mogelijkheden

Mijn blogs teruglezend realiseer ik mij dat ik deze vanuit een onderliggende visie heb geschreven. In dit blog lees je mijn drijfveer en de basis van mijn voorgaande blogs.  

Ik ben ooit gekscherend begonnen te roepen “the sky is the limit”. Inmiddels besef ik dat dit de werkelijkheid is geworden. De wereld is voor iedereen bereikbaar en alles is mogelijk voor jong, oud(er), man, vrouw, arm en rijk..

Wij leven in het tijdperk der mogelijkheden en door onze huidige manier van denken en handelen, dreigen wij te verstikken. Het wordt tijd ons denken en handelen aan te passen. Dit begint met bewustwording van wie je bent en waar je voor staat.

Iedereen voelt de druk om te voldoen. Het moment van voldoen komt nooit in het tijdperk der mogelijkheden. Daarom blijven wij maar onze ambities naar boven bijstellen. En dat vertaalt zich op verschillende manieren. Ik noem er een paar en bedenk maar of en welke je herkent:

• Het gevoel geen moment meer tijd voor jezelf te hebben;
• Het gevoel alles uit ieder moment te moeten halen, in plaats van te willen halen;
• Het gevoel niet te voldoen;
• Het gevoel niet meer in control te zijn (slaapproblemen);
• Het gevoel dat als je het niet bijhoudt je een hoop gemist hebt.

Dit houden wij niet vol. Bij de een uit dit zich “slechts”in een fysieke reactie zoals een allergie, of nekpijn en bij de ander uit het zich heftiger, depressiviteit, burnout, of verslaving. Wij gaan ten onder aan alle mogelijkheden. Door te weten wie je bent en waar je voor staat, stel je jezelf in staat heel bewust keuzes te maken en niet voorbij te gaan aan jouw eigen beperkte mogelijkheden als mens.

Anders denken en handelen

Je zou haast denken dat ik een somber toekomst beeld heb. Niets is minder waar. Ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet. Ik geloof in eenheid en door de ontwikkeling in welvaart en technologie komen de onderlinge verbindingen tussen de mensen en tussen mens en natuur, steeds meer zichtbaar boven drijven. De flow die hierdoor kan ontstaan, brengt voorspoed.
Dat is ook tevens mijn urgentie voor dit betoog dat wij ons denken en handelen moeten aanpassen. De aanpassing zit em in het denken en handelen vanuit een zelfbewust- zijn- in plaats vanuit regelgeving en systemen, dan wel vanuit status. Ik noem het het nieuwe denken en handelen.
In onze huidige structuren komt ons zelfbewust-zijn- beperkt tot ontwikkeling. De hoeveelheid regelgeving, richtlijnen en structuren maken ons vleugellam. Hoe meer regels en structuren, hoe minder wij nadenken, hoe minder wij bewust -zijn- . Hoe meer regels en structuren, hoe minder wij ons verantwoordelijk voelen en laten aanspreken op onze individuele daden, hoe minder wij bewust –zijn- van onze eigen krachten.
Om hier uit te komen zullen wij ‘out of the box’ moeten denken, of te wel stap uit jouw waan van de dag en bedenk wie jij bent. Laat daarbij de gevestigde orde achter je en vraag je af waar jij werkelijk voor staat, wat onderscheidt jou? Hoe zou jouw leven eruit zien als je hier volledig naar zou handelen?
Tijdens het proces om hier achter te komen zal je merken dat je veel bewuster keuzes maakt en meer betrokkenheid voelt bij deze keuzes. Dit maakt je veel gemotiveerder om er het beste uit te halen en daarmee een groot aantal mogelijkheden links te laten liggen. En nog veel belangrijker het maakt dat je de mogelijkheden die deze maatschappij jou biedt, scherper en sneller in ziet. Dit is geen ‘american dream’ pleidooi; de weg naar het resultaat blijft ingewikkeld en je zult tegenslagen hebben. Door jouw bewust –zijn- zul je deze ‘makkelijker’ opvangen, omdat je zaken meer ‘van een afstand’ zult zien, vanuit meer rust.

De jongeren beseffen vele malen meer dan wij, dat zij leven in het tijdperk der mogelijkheden. Voor zover zij daartoe in staat zijn, gaan zij daarmee om, maken zij keuzes en proberen zij zoveel als mogelijk bewust te –zijn-. Dit wordt nog wel eens verward met arrogantie. En dat zou het best kunnen zijn. De beste manier om hierachter te komen, is hen aan te spreken op de eigen verantwoordelijkheid. Als zij dat niet accepteren, dan vind ik het ook arrogantie. Ik vermoed dat zij zich echter laten aanspreken. Alleen daar kunnen wij niet mee omgaan, omdat wij (x generatie en ouder) zelf niet meer aanspreekbaar zijn op onze eigen verantwoordelijkheden.

Hoe komt dat dan?
Terug naar het begin; het iedere keer omhoog bijstellen van onze ambitie heeft nog een keerzijde. Namelijk dat wij niet meer tevreden kunnen zijn met wat wij hebben. Iemand die ontevreden is schiet in de verdediging of in de aanval. Hij legt alles buiten zichzelf, dus laat zich ook niet meer aanspreken op zijn verantwoordelijkheden. Vanuit de aanval of verdediging zie je iedere verandering als bedreiging. Als wij de verandering zouden kunnen omarmen, dan zouden wij inzien dat de verandering mogelijkheden biedt.
Een omgeving die de afgelopen jaren steeds sneller veranderd is de arbeidsmarkt, althans de gevraagde kennis en kunde binnen functies en de vorm waarin wij overeenkomen arbeid te verrichten. De automonteur van nu is niet meer te vergelijken met die van 15 jaar geleden, de secretaresse is niet meer te vergelijken met die van 10jaar geleden en zo kan ik nog een paar voorbeelden noemen. Veel van ons hebben deze verandering als bedreiging ervaren. Dat is een gemiste kans, omdat ik zeker weet dat de meeste van ons hadden kunnen mee- ontwikkelen als wij de verandering hadden omarmd. Wij hadden kunnen mee- ontwikkelen als wij ons bewust waren van wie wij zijn en wat wij te bieden hebben. Het is natuurlijk niet te laat. Je kunt er voor kiezen om de veranderingen en jezelf met aardige ogen (zie mijn blog) te bekijken. Je kunt er voor kiezen om je meer van jezelf bewust te zijn.

De generatie Y en Z, hebben al veel meer dit bewust –zijn- ontwikkeld. Dat is ook niet gek, omdat zij zichzelf door de inrichting van de huidige communicatie middelen al vroeg gaan profileren. Dit brengt het automatisch met zich mee. In plaats dat wij hen daarin stimuleren, beperken wij hen door ze in de oude systemen te laten opgroeien. Een belangrijk “oud” systeem is bijvoorbeeld het onderwijs. Dit blijft gericht op het creëren van mogelijkheden voor een goede toekomst door de systematiek van het behalen van toetsen en het halen van goede cijfers voor de ons allen bekende vakken. In het tijdperk der mogelijkheden, is het niet meer nodig gericht te zijn op het creëren van mogelijkheden. Deze zijn er al. Het gaat er nou juist om te leren je eigen weg te vinden in al deze mogelijkheden. Begrijp mij niet verkeerd, het onderwijzen van deze vakken vind ik belangrijk, omdat het leidt tot culturele vorming van het individu. Deze vorming draagt wezenlijk bij in de ontwikkeling van het bewuste –zijn- van de jeugd. Wat wij nalaten is in plaats van de cijfers, de ontwikkeling van het bewuste –zijn- centraal te stellen in de onderwijssystematiek. Wij hebben een soort van stappen gemaakt in deze richting, met competentie gericht management, zelfstandig leren etc. Het zou nog veel gerichter kunnen. Het gaat er namelijk niet om of iemand zelfstandig kan werken. Dat kan iemand in deze huidige tijd met de huidige middelen bijna per definitie. De druk die de huidige jeugd voelt om te moeten presteren is enorm, want in het tijdperk der mogelijkheden is het onmogelijk om niet succesvol te zijn. Het gaat er dus om dat de jeugd leert zo stevig in zijn schoenen te staan (zelfbewust –zijn-) dat zij zich niet gedwongen voelt alle mogelijkheden te moeten grijpen, maar vanuit het bewust –zijn-, de rust en afstand heeft ontwikkeld om mogelijkheden te kiezen of voorbij te laten gaan.

In mijn blogs staat centraal om meer aandacht te hebben voor wie jij bent. Om verantwoordelijkheid hiervoor te nemen en zo het tijdperk der mogelijkheden ten volle te kunnen beleven.

Eigen verantwoordelijkheid

Wat is het verschil tussen iemand die voor zijn geluk gaat en iemand die voor zijn gelijk gaat? De een voelt zich vrij en kent weinig frustratie, de ander voelt zich gevangen en zoekt genoegdoening.
En tussen iemand die zijn verantwoordelijkheid pakt en iemand die dit niet doet?
De een is autonoom, onafhankelijk en voelt zich sneller gelukkig, de ander is afhankelijk en voelt zich veelal miskend en ondergewaardeerd en wil hiervoor zijn gelijk. In welke herken jij je het meest?

Jij en ik kunnen feilloos aangeven welke zaken ons meer energie vragen, dan dat het ons oplevert. Waarom gaan wij hier dan mee door? Angst, onzekerheid, onbekendheid, status of omdat het “zo hoort”. Hier is nix mis mee. Het is goed, onder 1 voorwaarde: dat je tegen jezelf kan zeggen dat het hebben van zekerheid of status voor jou van het grootste belang is. Als dit zo is, dan voelt het niet meer als angst of onzekerheid, maar geeft het voldoening en voelt het als geluk, vrijheid en onafhankelijk zijn.

Inmiddels weet ik dat veel mensen hier sceptisch op reageren. Als ik nou niet zelf had ervaren hoe het voelt als je voor je geluk gaat en je je verantwoordelijkheid neemt, dan zou ik ook sceptisch zijn. Voor je geluk gaan betekent dingen loslaten. En hoe onlogisch het ook is, het is een heel lastig proces om dingen los te laten die meer energie vragen, dan dat ze opleveren. Moet ik dan maar mijn mond houden? Nee, want dan zou ik niet voor mijn geluk gaan. Het is voor mij van veel waarde om het geluk dat ik tegenkom te delen met iemand anders. Ik ga hier niet voor mijn gelijk, dus ik ga je ook niet overtuigen. Ik deel het slechts en het is aan jou wat je ermee wilt doen..

Ik besef dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn leven en daarmee mijn geluk. Ik krijg dat niet van iets of iemand anders, als ik daar niet zelf richting aan geef. Teveel mensen zie ik worstelen in een baan of situatie die hen niet aanstaat. Teveel mensen zie ik zoeken naar rechtvaardiging, of genoegdoening voor de frustratie en het ongeluk dat zij zelf ervaren. Teveel mensen zie ik wijzen naar een organisatie, een overheid, of een ander en hoor ik zeggen “ja maar, als dit of dat……., dan….”. Probeer dat eens om te draaien en vraag jezelf af: Wat wil ik nou eigenlijk in dit leven, wat maakt dat ik de dingen doe die ik doe, ben ik dat echt? Of is dat iemand die handelt uit angst, onzekerheid of status. Hoe zie je er uit zonder die onzekerheid, wat is dan belangrijk voor jou, waar sta je dan voor? Want dat is namelijk jouw geluk. Dat is geen “ja maar”, het is regie pakken, het is verantwoordelijkheid nemen.

Iedere keer dat je “ja, maar”zegt, geef je het uit handen. Wij kunnen elkaar veel meer aanspreken op onze eigen verantwoordelijkheid. En dat betekent niet dat je de ander de rug toekeert, omdat het zijn eigen verantwoordelijkheid is. Nee, het betekent dat je de ander helpt, zonder het over te nemen.

Iedereen heeft de keuze om ergens mee te stoppen of door te gaan. Als je je bewust bent van waar jij voor staat, wat voor jou belangrijk is, dan is dat een andere basis om iets te accepteren, dan wanneer je dat uit angst of onzekerheid doet. Je accepteert het namelijk vanuit je eigen innerlijke drive.

Stel je maar eens voor dat je je baan niet leuk vindt. Je blijft nu zitten, omdat je bang bent dat je geen andere baan vindt en je hypotheek niet meer kunt betalen. Je voelt je gevangen en gefrustreerd. Door jezelf af te vragen wat jij nou belangrijk vindt in je leven, kom je erachter dat jouw huis jou een gevoel van vrijheid en geborgenheid geeft. Die vrijheid en geborgenheid maken wie jij bent. Dit is zo belangrijk voor jou, dat het huis je meer waard is, dan je baan. Door dit besef ben je bereidt jouw verantwoordelijkheid te pakken en je baan te accepteren. Dit is niet meer vanuit angst, waardoor het gevoel van frustratie verdwijnt. Je weet namelijk dat je het doet om jouw fundament te behouden.

Maak de keuze op basis van waar jij voor staat. Hiermee pak je je verantwoordelijkheid. Waardeer jouw keuze en maak deze de jouwe, want hiermee geef je jezelf het geluk.

Afzender onbekend

Meestal belandt er wel een kerstkaart in de bus van een onbekende afzender en dito geadresseerde. Zo ook dit jaar. Na een check bij de buren gooi ik uiteindelijk de kaart weg; deze is niet aan mij gericht, dus ik vind het ook niet passen om de kaart te openen.
Bij de kaart van dit jaar voelde het niet goed om deze ongeopend in de prullenbak te gooien, dus ik heb de envelop opengemaakt.  De tekst die mij aankeek, vind ik zo mooi dat ik deze graag met jullie deel. Zoals gezegd de schrijver is voor mij onbekend.....:

 

Lichtpuntjes,

 

Soms zijn ze groot

Soms zijn ze klein

Je hoeft ze niet te zoeken

Je kunt ze ook zijn

 

 

Ik wens iedereen een mooi en vreugdevol 2013!!